Nog niet eens zo lang geleden waren de avonden – zacht uitgedrukt – lastig. Onze kleinste meid had het moeilijk, liep te zeuren, hing aan mijn been of kwam óp mijn voeten zitten in de keuken. Ze weende, zaagde, neutte, … tót ze aandacht kreeg. En ze blijkt een doorzetter te zijn…

Ik moest er opeens aan denken toen ik gisteren, als ik de kindjes in bed gelegd had, hun vertrouwde slaapliedjes gezongen had (ironisch genoeg hoort “goeiemorgen” daarbij, maar ook “op een grote paddestoel” en “‘k zag twee beren”) en de kleren aan het opvouwen was in de badkamer. Het is eigenlijk nog maar een dikke maand geleden, en toch lijkt het al ver weg. Nu is thuiskomen van het werk eerder een zaligheid, zoals ik het mij vroeger voorstelde toen ik er in huis nog géén mini’s rondliepen: de meisjes vertellen honderduit over hun dag, ik lees een paar boekjes voor, trek dan naar de keuken om het eten klaar te maken, en het enige dat ik dan nog hoor, zijn stampende voetjes, stiekem gegiechel en de oudste die de jongste de les spelt.

Terwijl nummer één op anderhalf al gekalmeerd was, heeft nummer twee er wat langer over gedaan. Er waren avonden dat ik dacht dat het nooit zou veranderen, dat ze nu eenmaal een “druk” karakter had. Er waren weekends dat ik blij was dat ik ze rond 8 uur onder de wol kon stoppen. Er waren ochtenden dat ik al uitgeput was als de werkdag nog moest beginnen. Maar nu, amper anderhalve maand later, lijkt het allemaal een ver verleden. Grappig toch, hoe snel je zo’n crisismomenten (of zeg maar -perioden) vergeten bent… Dat is waarschijnlijk het geheim van het ouderschap: hoe komt het anders dat mensen meer dan één kind willen?

• Pin

Om maar te zeggen, als je ook in zo’n “fase” zit (een sprongetje, zoals het vervloekte boek dit wel eens durft noemen): HET GAAT OVER! En je bent die dan zo weer vergeten, zoals de bevalling dus eigenlijk (*kuch)…

Enfin, tijd voor waar het hier eigenlijk over gaat: eten! Voor de Libelle Foodbloggerswedstrijd heb ik natuurlijk niet enkel het recept van de pompoenschelpjes uitgeprobeerd. Ik probeerde nog een gerecht met lamsgehaktballetjes en tabouleh, dat nog wat verfijning nodig heeft voor ik het hier kan posten, maar ook dit heerlijk pompoenbrood, dat zo goed gelukt was dat ik het meteen op de blog kan gooien!

Ik vertelde al over mijn haat-liefde-verhouding met pompoen, maar in dit geval is de zoete smaak alleen maar een voordeel: het geeft een zekere aardsheid mee aan het brood (dat eigenlijk eerder een cake is… maar om mijzelf goed en gezond te voelen, noem ik het maar een brood, naar analogie met bananenbrood, bijvoorbeeld…).

Voor dit recept kan je eigenlijk elke soort pompoen gebruiken, ook de grotere versies. Ik nam butternut onder het motto: “restjes opmaken”. De rozijnen kan je evengoed weglaten, of -als je je kinderen liever alcoholvrij houdt- weken in een beetje lauw water. Hak je hazelnoten niet te fijn, dat geeft een lekkere bite mee aan het brood.

Het brood is héérlijk an sich, maar met een beetje ricotta en honing wordt het alleen maar goddelijker!

Wat heb je nodig?

250 g grof geraspte pompoen (= ongeveer een kwart van een butternut)
150 g bloem
150 g grof gemalen hazelnoten
5 g bakpoeder (= ongeveer 1 kl)
140 g bruine suiker
250 g zonnebloemolie
3 losgeklopte eieren
1 kl speculaaskruiden
100 g rozijnen, minstens 2 u geweekt in rum of water

Hoe ga je tewerk? 

Verwarm de oven voor op 180 °C.

• Pin

Doe alle ingrediënten, behalve de rozijnen, in de kom van een keukenmachine.
Laat zachtjes draaien tot alles gemengd is.
Roer er voorzichtig de uitgelekte rozijnen door.

Vet een cakevorm in met een beetje olie.
Stort er het beslag in.
Bak 60 minuten in de oven.
Test of het brood gaar is door er een mes in te steken. Als dit er helemaal droog uitkomt, is het brood klaar.
Neem uit de oven en laat 5 minuten afkoelen.
Ontvorm en laat verder afkoelen op een rooster.

• Pin

Serveer met ricotta en honing.

• Pin