Alles was alweer op… Op een weekje tijd… Opgelepeld met advocaat en chocoladesaus (niet persé samen). Het had ons in de donkere herfstdagen van de afgelopen week weer heel even -in gedachten- teruggebracht naar de voorbije zomer, naar de warmte, naar de zwoele, feloranje gekleurde avonden, naar buiten eten en natafelen… En nu was de pot leeg. Ik wou dan ook snel een nieuw voorraadje ijs maken!

Omdat ik uit mijn boek van Elisabeth Johansson nog niet zo heel veel geprobeerd had, zocht ik een variatie op het klassieke vanille-ijs. Door de tijd van het jaar, en de bijhorende weemoed, mocht het een beetje troostend zijn. En zo kwam ik bij het “maple-walnut”-ijs uit.

Klaar voor het grote experiment stond ik melk en room af te meten in de keuken. En toen ik mijn maple sirup uit de koelkast nam… tja…

Nét niet genoeg voor de in het recept vermelde 100 g… Plan B dan maar. Ik had net een nieuwe pot honing van het Eyerbos, dus besloot ik de maple sirup hierdoor te vervangen (min die 7 gram die ik toch nog uit het flesje “O’Canada” kon krijgen). Behalve de honing moet er nog eens 70 g suiker bij de 6 eidooiers, en dan mag je de keukenrobot aan het werk zetten.

Het viel mij meteen op dat ik een veel mooiere “ruban” kon kloppen dan vorige week. Zou dat aan de honing, of simpelweg aan de grotere hoeveelheid, liggen?

Enfin, het procédé blijft hetzelfde: je kookt de melk met room (deze keer gebruikte ik bioroom van 42%, maakte ook een groot verschil!) en vanillestokje, voegt deze al kloppend toe aan het eimengsel, en warmt alles dan weer op tot 85°C.

Mijn ijsmengsel vond ik er alvast prima uitzien, een prachtig gelig ivoorkleur, en de smaak was ook zaaaaa-lig (al zeg ik het zelf). Ik heb het opnieuw een hele nacht in de koelkast laten afkoelen, al las ik deze week dat het eigenlijk niet nodig is voor de smaak. Zelf vind ik dat het helpt om het ijs luchtiger en beter schepbaar te maken. En een goeie reden is ook dat ik altijd vergeet om de kom van mijn ijsmaker in de vriezer te zetten, tot op het moment dat ik hem nodig heb. Dat ding moet 12u in de diepvries, ideaal voor het afkoelen van het mengsel!

De dag nadien vond ik de toevoeging van gehakte walnoten precies wat minnetjes, en ik besloot om er een honing-walnoot-stracciatella-ijs van te maken. Daarvoor smolt ik wat donkere chocolade, die ik dan al roerend bij het ijs in de ijsmachine goot. Door een natuurkundig wonder krijg je dan spikkeltjes chocolade, zoals stracciatella-ijs hoort te zijn.

Lekker, zo alleen (tenzij vergezeld van minstens twee extra bolletjes), met wat warme, bittere chocoladesaus of advocaat en/of wat blokjes peer of banaan. En dan nog een topping van brésiliennenootjes en lobbig opgeklopte slagroom… Of zoals hier met wat verkruimelde boterwafels van Jules Destrooper.

Niet echt light, maar who cares.