Onlangs trokken de hubbie en ik naar Londen voor een weekendje-weg. Het was niet de eerste keer, en het zal waarschijnlijk ook niet de laatste keer zijn, want de stad-der-steden blijft verbazen. De drukte was overweldigend, maar het culinaire aanbod ook! Zeven sprekende beelden…

Van zodra we wisten dat we naar Londen zouden gaan, baande ik mij een weg naar de site van Ottolenghi en boekte ik een tafeltje voor twee op onze eerste avond in de stad. Sinds zijn kookboeken Jeruzalem en Plenty, is de ingeweken Israëliet de nieuwe ster aan het gastronomisch firmament. En zijn “flagship restaurant” NOPI stelde niet teleur. Het hoofdgerecht was weliswaar vrij uitgesproken en niet helemaal onze smaak, maar het voorgerecht van coquille, buikspek en yuzu, en dit dessert van pinda-ijs, chocoladesaus en karamel (een snickers in een potje, zeg maar) waren hemels.

We ontbeten twee keer in The Grazing Goat, een “gastro-pub” zoals de Britten dat zo graag noemen.  De thee was perfect, de eitjes nét smeuïg genoeg en de fruitsla met Griekse yoghurt en honing een tikkeltje decadent. Net zoals het hoort dus.

De hemel ís een plek op aarde, en wel in de vorm van Borough Market. Wat een walhalla voor foodies! Het aanbod is onvoorstelbaar: niet enkel the usual suspects als superverse groenten en fruit, maar ook culinaire specialiteiten uit alle hoeken van de wereld, kruiden, verse vis en minstens vijftig busladingen toeristen. Wij zijn uiteindelijk vrij snel een rustig straatje ingeslagen, want de drukte was bijna niet houdbaar. Maar desalniettemin blijft dit een must-do.

Ontbijt bij Lanes of London met “pancakes with seasonal berries”. Lekker, maar aardbeien in oktober “seasonal”? I didn’t think so…

Typisch Brits: appelcrumble met custard, aka vanillesaus. Deze at ik in een typisch Britse pub bij St Paul’s Cathedral: niet memorabel, wel troostend.

Tegen zondagavond hadden we onze buik al een beetje vol (letterlijk) van het “high end” eten en hadden we wel zin in een simpel pasta’tje. We reserveerden snel een tafeltje bij Jamie’s Italian en schoven die avond aan in zijn restaurant nabij Piccadilly Circus. Al het  culinair snobisme ten spijt: deze maaltijd heeft mij het beste gesmaakt van onze hele Londense trip. Was het de eenvoud van de gerechten, de authentieke Italiaanse ober, of de levendige sfeer in deze omgebouwde pub? Wie zal het zeggen… Dan mag je nog Yotam of Gordon eten, daar doe je gewoon geen afbreuk aan. Gastronomisch is het niet, maar lekker wél!

Tot slot: ’s werelds kleinste tonic in ’s werelds duurste stad… De laatste dag deden we een lange wandeling van Canary Wharf tot de Tower Bridge. We zochten verfrissing in een nabijgelegen bar. Ik wilde iets verfrissend en zag tonic op de kaart staan voor 2,5 £. Vond ik nog OK, na drie dagen Londense prijzen waren we immers al wat gewoon. Bleek de tonic in kwestie geen gewoon formaat te zijn, maar wel een “slimline” van 125 ml… London heeft zijn status van duurste stad ter wereld duidelijk niet gestolen…

Ben jij al naar Londen geweest? Wat zijn jouw memorabele (culinaire) herinneringen?